یک چیزِ تاریکِ سوزناک

عُق میزنم تو را، شبِ باران را

و رنج های کهنه ی انسان را

عُق میزنم تمام خیابان را

زندانیانِ در قفسِ نان را

زندانیانِ در هوسِ نان را

زندانیان در طلبِ زندان

زندانیانِ بی سر و سامان را

در من هزار حادثه زندانی ست

در من هزار لحظه ی طوفانی ست

یک قطره آه میچکد از چشمم

حسی سیاه میچکد از چشمم

شوق نگاه میچکد از چشمم

باید که چشم از او ببُرم، دارد _

سیل گناه میچکد از چشمم

در من هزار حادثه زندانی ست

در من هزار فتنه ی شیطانی ست

رضا پیران - دهِ آذر

پ.ن:

1. سردرگمم. پریشانم. بریده بریده و قطعه قطعه ام. ابراهیمم، عزیزترینم، تو که زبان خدا را می فهمی ازش بخواه معجزه ای کند و این تکه ها را که هر کدام گوشه ای آش و لاش افتاده اند، جمع کند.

2. برایم عجیب و گاهی وقت ها ترسناک است که در این نزدیک به سی سال زندگی هر چیزی را که از تهِ دلم خواسته ام بالاخره روزی رو به رویم ایستاده و برایم دست تکان داده. تنها چیزی که کاملا و باز هم به گونه ای هراس آور، بسیار دورتر از اراده ی من، غیر قابل دسترس، عبوس، جدی، خشن و بی رحمانه کار خودش (من می گویم خودش، تو بخوان خدا) را می کند زمان است. و همین زمانِ وقوع حوادث است که آن ها را از حالتی به حالت دیگر تغییر می دهد. شوق را به ترس، امید را به حسرت، شبِ پاییزیِ مهربان نمکین را به شبِ پاییزیِ تاریکِ سوزناک، همه ی ضمیرهای عاشقانه ی مفرد را به ضمیرهای اخم کرده ی جمع و همه ی این ها را که گفتم به برعکسشان تبدیل می کند.

3. بیست و نه سالم همین دیروز تمام شد. برای همیشه. عجیب ترین روزِ تولد از بین این همه سال که رفتند و دیگر برنگشتند.

4. همان جایی را فشار داد که مطمئن بود با فشار دادنش دادم در می آید.

5. والعصر ...