بُهت
جمعه, ۲۱ آذر ۱۳۹۹، ۱۱:۰۶ ق.ظ
همان لحظه‌ی کشداری که با واقعیتِ دردناک و غیرقابل انکاری سینه‌به‌سینه می‌شوی. منتظرش بوده‌ای. حدس می‌زدی که واقعی باشد. جزئیاتش را از حفظی. پای ثابت کابوس‌هایت بوده. اما همیشه انکارش کرده‌ای. نادیده‌اش گرفته‌ای. بهش بی‌محلی کرده‌ای. حالا ایستاده رو‌به‌رویت. نمی‌توانی نبینی‌اش. فرصت فرار کردن را ازت گرفته. حالا تمام‌قامت، آوار شده روی سرت و سرمای گزنده‌اش بیخ گلویت را نوازش می‌کند.
و هرچقدر خودت رو براش آماده کرده باشی، باز به وقت وقوع و مواجهه از پا درت میاره.