.

کسی که از لسان‌الغیب فقط شکل خواندن شعرهایش را می‌فهمد و ارتباط مضمون‌ بیت‌هایش با شاعران قبل‌و‌بعد و حافظ‌نامه‌ی خرمشاهی و چند ترم دانشکده‌ی ادبیات، معلوم است از دیوانِ عزیزش، مفهوم حقیر و اخته‌شده از مبارزه و مدرنیته‌زده‌ای به نام «صلح» می‌کشد بیرون و به مغز نوجوان بیچاره فرو می‌کند.

 

پ. ن:

و به همین سیاق، یک نسخه‌ی عمومیِ جنسی و سخیف و ویران‌کننده از «عاشق‌شو! ارنه روزی...» می‌سازد و مغز نوجوانِ در آستانه‌ی بلوغ را با توهم جنس مخالفش تنها می‌گذارد. کاری که هر روانشناسی با هر اندیشه‌ای آن را نهی می‌کند.

پنج‌تن

ما چند حلقه فیلم از مسافرت‌های خانوادگی بیست بیست‌وپنج سال پیش داریم که سالی یک‌بار عروس و دامادها را از خانه بیرون می‌کنیم و قفل تمام درها را سه‌بار می‌چرخانیم و دکمهٔ پلی را می‌زنیم و از همان ثانیهٔ اول تا نیم ساعت بعد از ثانیهٔ آخر چنان می‌خندیم که از چشم‌هایمان جویبار اشک جاری می‌شود. همه‌‌ی ما پنج خواهر و برادر یک خط مشترک در وصیتمان است: آخرین فرد از خانواده باید تمام فیلم‌ها را نابود کند.