علی رغم اینکه از توصیه به مصرف در این روزگارِ مصرف زده به شدت بی زارم اما یک حس نوستالوژی بعد از خوردنش قلقلکم داد که بگویم بستنی خانواده ی شکلات و نعناعِ دایتی عجب چیزی است! طعم نعناعش شبیه آبنبات نعناعی های بچه گی است. گُله گُله هم شکلاتِ ریز شده ریخته اند بین بستنی ها. اگر هنوز برنامه ای برای تربیت نفس و مبارزه با دوست داشتنی هایتان نریخته اید پیشنهاد می کنم یک بار مزه مزه اش کنید.
- میشه یه سوال ازت بپرسم؟
چیزهای زیادی برای از دست رفتن وجود دارد اما تلخ ترینشان زمان است. الان بیست و سه و پنجاه و یک دقیقه ی روز جمعه ۱۰ آذر است و من برای همیشه بیست و سه و پنجاه دقیقه ی روز جمعه ۱۰ آذر را از دست داده ام ...
می نویسم مالِ خودت است، روزِ خودت است، انگار که توی تقویمِ زندگی ات نوشته دهِ آذرماه، تعطیلِ رسمی، به مناسبت میلاد رضای پیران. می نویسم یک روز از سال بیشتر دهِ آذر نیست و تو از همه ی روزهای سال همین یک روز را برای خودت بردار. هر کاری دلت خواست انجام بده و هر جایی دلت خواست برو. می نویسم و خیره می شوم به جملاتِ مهملم. خیره می شوم به کلماتِ گیج و هرزه ام. دلم خوش به این عربده کشی های بی ادبانه نمی شود. دلم آرام نمی گیرد به این سرکشی. خودم را خیره می شوم. چیزی از خودم ندارم. فقیر، ذلیل، بی همه چیز! مادرم، پدرم، همسرم، خواهر ها، برادر، زندگی ام، خانواده ام، خانه ام، انگشت های دستم، چشم هام، زبانم، دلِ کوچکم، میزِ ناهارخوری، گلدانِ شمعدانی، اعتمادِ اطرافیان، آبرویم، شغلم، ریز و درشتِ محسوس و نامحسوسِ این موجودِ متکبرِ لوس قرضی ست. مال خودش نیست. از خودش، خودش را هم ندارد.
چند دقیقه ای از دو نیمه شب گذشته. خالی شده ام. ترس برم داشته. به قول رضا امیرخانی شب است، خانه ام، کنارِ همسرم، و این هر سه مرا آرام نمی کند ... مدیا پلیر را باز میکنم، از لیستِ بلند بالایِ دلتنگی ها می گردم دنبال مناجاتِ حضرتِ امیر. حاج مهدی سماواتی می خواند و من اشک می ریزم. روزِ تولدم، یاد مرگ افتاده ام. مولای یا مولای ... انت الحیّ و انا المیّت و هل یرحم المیّت الا الحی ؟
پی نوشت:
عزیزم ... عزیزم ... عزیزم ... و هل یرحم الذلیل الا العزیز؟
سرِ سیاهِ زمستان، چادر به سر کرده پریدی پشتِ درِ خانه ی ما و هی کلون زنانه را کوبیدی که بندِ دلِ مادرم پاره شود که شد. مادرم پشتِ در که رسید هی گریه کردی و حرف نزدی و هی قطره قطره اشک ت وسطِ آن قهوه ای براق، سیاهِ سرمه گرفت، گرد شد و چکید پایین که خانم جان چادر به کمرش گره بزند و بیاید خانه تان بالا سر حاج احمد آقا، که آمد. خانم جان نبضِ آقابزرگ ت را که گرفت گفت خیر است، یک جورِ تلخی گفت خیر است که مادرم دستهایش را باز کند و تو توی بغلِ مادرم عینِ گنجشک بلرزی، که لرزیدی؛ عین گنجشک ، عین یا کریمِ بالای درختِ خرمالو لرزیدی و آب شدی کفِ زمینِ خانه؛ که من هم آب شوم، که من هم عین یاکریم بلرزم گوشه‌ی اتاق و قطره قطره بچکم روی قالی. چادرت از شدت این طوفانِ ناگهانی شل شده بود که یک دسته سیاهِ موت عینِ بیدِ مجنون تاب بخورد پایین و تاب بخورد پایین و تاب بخورد پایین و دنیا روی دور کند بچرخد وقتی تاب می‌خورد پایین و وقتی تو عین یاکریم می‌لرزی و وقتی زیر لب می گویی بی‌پناه شدم و وقتی مادرم می‌گوید من پشتت، من پناهت. خودم را جمع و جور کردم و رفتم بیرون بالا سرِ حوضِ وسطِ حیاط ایستادم که نبینمت، که نفهمم مادرم می گوید "تو عین دخترم، رضا هم عین برادرت، رضا پدرش که رفت به رحمت خدا عین تو می لرزید، حالا برای خودش مردی شده، نترس دختر، بی پشت و پناه نشدی" رفتم بالا سرِ حوضِ وسطِ حیاط که نفهمم ولی فهمیدم، که نشنوم ولی شنیدم. مادرم آن قدر بلند گفت که شک م برد دارد به من این حرف ها را می زند یا به یاکریمی که توی بغلش می‌لرزد. خریت نیست سرِ سیاهِ زمستان بپری توی حوضِ وسطِ حیاط تا یک هفته بین تب و هذیان بسوزی و بسازی، خریت این است که برادرِ بزرگِ دختری شوی که امروز و فردا می کردی دستِ مادرت را بگیری و بروی خاستگاریش.
پی نوشت:
قدیمی است اما بعضی قصه ها هر چه کهنه تر بهتر :)
نرگس را بیشتر از همه دوست دارد. نرگسی های کازرون تازه به شیراز رسیده. نو برش را آورده اند. دیر متوجه ش می شوم برای همین پایم را محکم فشار می دهم روی پدال وسطی. چرخ های ماشین جیغ می کشند و بوی لاستیکِ کشیده شده به آسفالت بلند می شود. هفت بسته اش را می خرم. عادت عجیبی به استفاده از عددهای سوگلی دارم. سه، هفت، دوازده، چهل، هفتاد، صد و ده. یادم است یک پروژه ی زحمت دار را عوضِ دویست، صد و ده بستم؛ تهش من راضی بودم، طرفِ مقابل خر کیف.
بسته ی بزرگ نرگس را قبل از پیاده شدن رو به رویم می گیرم. تازه است. سرِ حال. کیفور. مست. صورتم را فرو می کنم لای نرگسی ها و نفس عمیق می کشم. کش دار و طولانی. بوی عجیبی دارد. قابل رقابت با شمعدانی، با نعناع، با خاکِ باران خورده، با تو حتا! این طور وقت ها زبانِ آدم باید به ذکری بچرخد. ناخودآگاه بین نرگسی ها زمزمه می کنم ای جان، ای جان، ای جان. و که هست که نداند "جان" مرجعی جز حضرت حق ندارد. جان، نامِ دلبرانه ی خداست وقت های هیچ آداب و ترتیبی نجُستن.
مربع
پنج روز می گذرد. فردای همان روز به دلایلِ نامشخص اما قابل حدس، گلو دردِ شدیدی گرفتم. مرض چنگ زده بود به گلوم، جوری که آب دهانم فرو نمی رفت. بدنم ضعیف شد. افتادم توی بستر. زار، نزار، بیمار، یا رب ارحم ضعف بدنی و رقت جلدی.
پنج روز می گذرد. به لطفِ حضرتش، دوباره زندگی دمیده شده به کالبدم. جان گرفته ام. خودم را از بستر جدا می کنم و می کشم تا آینه قدیِ کنارِ درِ ورودی. به خودم خیره می شوم. موهایم چرب و کثیف شده. صورتم لاغرتر از قبل. چشم هایم خمارتر. قدم خمیده. دست هایم آویزان. بوی عنبر نسارا گرفته ام بس که دود کرده ام توی گوشم. وضعیتِ قابل تعریفی نیست. این طور وقت ها زبان دوباره به ذکر می چرخد. البته بعضی ذکرها بدون حرکت لب و زبان ایراد می شوند. آهِ کش داری می کشم. سرم را از آینه بیرون می آورم. رویم را که بر می گردانم گلدانِ بلوریِ رویِ میزِ ناهارخوری قاب می شود توی چشمم. نیمی از نرگسی ها خشک شده اند و آبِ کف گلدان زرد شده. شاخه های خشک را جدا می کنم. قبل از اینکه رهایشان کنم توی پلاستیکِ سیاهِ زباله، آه می کشم. کش دار و طولانی. با خودم زمزمه می کنم کل من علیها فان.
عادتِ عجیبی دارم به تجربه کردنِ چیزهایی که معمولا کسی سراغی ازشان نمی گیرد و فرار از چیزهایی که معمولا همه هجوم می برند سمتش*. همین است که ساعت دو و سی دقیقه ی شب کاپشن تنم می کنم، یک لیوان چایی زعفرانی هنوز بیات نشده می ریزم و تا پشت بام خودم را می کشانم که بایستم لبه ی خطرناکِ بام و خیره شوم به خیابان روبرویی و لبخند بزنم. بعد ذهنم را رها کنم که در این شبِ نسبتاً سردِ نسبتاً پاییزی برود هر جایی که دلش خواست، با هر بنی بشری که عشقش کشید حرف بزند و توی هر خاطره ی شیرینی که به مرورِ زمان تلخِ تلخ شده غرق شود.
پی نوشت:
* کربلا استثنای عالم است ...
یک هفته ای می شود که نمایش میدانی فصل شیدایی در شیراز شروع به عشوه گری کرده. کشتی رد می شود از وسط صحنه، تانک رد می شود، انفجار واقعی اتفاق می افتد آن دورتر ها، بچه ها جیغ می کشند، بزرگتر ها ذوق می کنند، من ولی ...
•
می گوید به سمیه خانم گفتیم که نیاورش. اصلا روی بلیت هم نوشته بود که بچه ی زیر چهار سال نیاورید همراهتان. بچه چه می فهمد نمایش است؟ خیال می کند همه اش واقعی ست. اولین انفجاری که اتفاق افتاد گریه اش شروع شد. گریه نمی کرد که، جیغ می زد، اشک می ریخت، می لرزید، نفسش بند می آمد، کبود می شد... به هزار ضرب و زور آرامش کردیم. توی خواب هم هق هق می کرد، انگاری که نفس کم می آورد. بمیرم براش، چه زجری کشید ... حالا تو چرا گریه می کنی؟ حالش خوب شده. بس کن رضا. مرد گنده! بیا زنگ بزن با خودش صحبت کن. بخدا دروغ نمی گویم. خوب خوب است. چی شد رضا؟ رضا؟ رضا؟
•
حال این روزهایم خوب نیست. قلبم از همیشه تند تر می زند. دائم اضطراب دارم. اشکم لب مشکم است. کم تر می خندم. بیشتر خیره می شوم. گاهی وقتی هم می روم مرورگر اینترنت را باز می کنم، سرچ می کنم میانمار، سرچ می کنم عراق، سرچ می کنم سوریه، سرچ می کنم یمن، مشت می کوبم توی سرم، مشت می کوبم به صفحه کلید لپ تاپ، مشت می کوبم به دیوار شرکت که از پشتش صدای ترانه می آید ...
تا وقتی بودی، هیچ‌کس شبیه تو نبود. حالا که رفتی چرا همه‌ی آدم‌ها سعی می‌کنند ادای تو را در بیاورند؟
هیچی حالیت نیست! بفهم اینو. گاهی که فکر می کنی از بقیه بیشتر می فهمی، از بقیه بهتر می فهمی، از بقیه دقیق تر می فهمی، گاهی که خودت رو خیلی تحویل می گیری حالم ازت بهم می خوره. می فهمی آقای مغرورِ هیچی نفهم؟
سرم را پایین می اندازم. چند دقیقه ای توی سکوت می گذرد. یک مورچه دارد سعی می کند از عرق گیرم بالا بیاید. فوتش می کنم. پرت می شود روی زمین. انگار نه انگار؛ بلند می شود و راهش را ادامه می دهد. سرم را بالا می آورم. خیره می شوم به آینه. چشم هایم از همیشه خسته تر است. آه می کشم. تصویر عصبانی خودم پشت آینه تار می شود. آهسته می گویم: می فهمم رفیق، می فهمم ...
