نامه تعزیت دختر رز بنویسید

بود آیا که در میکده ها را ببندید، یک قفل کتابی هم بزنید پشتش که ما وقت و بی وقت هوایی شما نشویم؟ این همه راه مانده تا برسیم به مقصد و ما هِی برمیگردیم شمایل شما را خیره می شویم، کمی مست می کنیم توی چشمان سیاهتان و نفس کش می طلبیم. سرتان را که پایین انداختید، مستی که زایل شد، به خودمان که آمدیم، می بینیم دو سه روزی از قافله عقب مانده ایم. حق نیست مسیر ده دوازده روزه را ده دوازده ساله طی کنیم بانو. ببین شقیقه ها را! دو سه نخِ سیاه بیشتر نمانده!