بُهت

همان لحظه‌ی کشداری که با واقعیتِ دردناک و غیرقابل انکاری سینه‌به‌سینه می‌شوی. منتظرش بوده‌ای. حدس می‌زدی که واقعی باشد. جزئیاتش را از حفظی. پای ثابت کابوس‌هایت بوده. اما همیشه انکارش کرده‌ای. نادیده‌اش گرفته‌ای. بهش بی‌محلی کرده‌ای. حالا ایستاده رو‌به‌رویت. نمی‌توانی نبینی‌اش. فرصت فرار کردن را ازت گرفته. حالا تمام‌قامت، آوار شده روی سرت و سرمای گزنده‌اش بیخ گلویت را نوازش می‌کند.

از بد حادثه

یکی از سخت‌ترین لحظه‌های زندگی، انتخاب این است که بزنی زیر میز یا خفه شوی و ادامه دهی.

به ایده‌آلیستی می‌گه مینو گروانه!

یک وقت‌هایی برای این‌که مطمئن شوم زبان فارسی چقدر زیباست، دیوان سعدی براساس نسخه‌ی محمدعلی فروغی را می‌بندم و «سنجش خرد نابِ» کانت با ترجمه‌ی ادیب سلطانی را باز می‌کنم. البته که حتا هیچی از محتوای کتاب نمی‌فهمم اما هی بلند می‌گویم چه قشنگ!